Zalety elewacji

• Nie wymaga odnowy i remontów (malowanie), trwała i elegancka elewacja na lata.
• Elewacje klinkierowe trójwarstwowe posiadają pełną odporność na ogień.
• Odporność na warunki atmosferyczne: mróz, korozję chemiczną, biologiczną.
• Przy odpowiednim zabezpieczeniu (hydrofobizacja) zabezpiecza przed grzybami, glonami i mchem mogące wywoływać alergie.
• Posiada dużą wytrzymałość mechaniczną, większą niż tynki tradycyjne, mineralne, akrylowe, sylikatowe i silikonowe.
• Doskonała izolacja akustyczna ścian.
• Zapewnia w domu komfort cieplny zimą a latem doskonały mikroklimat.
• Naturalna i ekologiczna – wypalany z gliny i piasku.
• Elewacje klinkierowe wykonywane są od wieków i mają swój niepowtarzalny urok.
• Bogata gama kolorystyczna.
• Bardzo szeroki asortyment kształtów cegieł.
• Łatwo łączy się z innymi materiałami budowlanymi, np.: z drzewem, szkłem, kostką granitową, granitem, kamieniem polnym, aluminium i innymi metalami.
• Nieznaczny wzrost ceny budowy przy użyciu cegły klinkierowej znacznie podwyższa wartość budynku, co ma duże znaczenie przy ewentualnej odsprzedaży.

Ciepły montaż

O ciepłym montażu mówimy, gdy okna o bardzo dobrej izolacji termicznej wstawiamy do muru dwu lub trójwarstwowego, a więc takiego, który posiada warstwę izolacyjną. Stolarkę montujemy wówczas dokładnie w strefie izolacji, a więc tak, jakby okno stanowiło jej przedłużenie.Ciepły montaż można zastosować we wszystkich nowo powstających budynkach jak i tych poddawanych termomodernizacji. Nie wykonamy go już jednak w starych budynkach ze ścianami jednolitymi. Z prostego powodu – nie są one ocieplone.

Montaż okien w praktyce

Jeśli nasz dom posiada ściany dwuwarstwowe z izolacją zewnętrzną o grubości około 10-15 centymetrów, to okna powinny znajdować się jak najbliżej krawędzi zewnętrznej muru, do której przylega warstwa ocieplenia zachodząca na ramę. Z kolei, w ścianie trójwarstwowej oraz dwuwarstwowej z ociepleniem powyżej 15 cm, okna osadza się bezpośrednio w strefie ocieplenia, czyli tuż nad izolacją i poza murem.Ościeżnicy nie można jednak w stabilny sposób przymocować bezpośrednio do warstwy termoizolacji ściany (czyli np. styropianu), dlatego konieczne staje się zastosowanie specjalnych elementów montażowych – wysięgników.

Trzy warstwy izolacji na wilgoć

Skuteczny, efektywny montaż, powinien zabezpieczać mur przed wilgocią, przewiewami i rozwojem groźnych dla naszego zdrowia grzybów i pleśni. Dla pełnego efektu, połączenie okna z murem musi więc zostać uszczelnione izolacją trójwarstwową.Od zewnątrz okno należy zabezpieczyć materiałami paroprzepuszczalnymi. Może to być m.in. taśma paroprzepuszczalna albo folia rozprężna. Chronią one izolację przed wpływem opadów atmosferycznych i wody, ale jednocześnie pozwalają na dyfuzję pary wodnej. Środkowa część to pianka poliuretanowa pełniąca funkcję termoizolacji. Od wewnątrz stosuje się z kolei izolację paroszczelną np. folię paroszczelną. Dzięki niej para wodna i wilgoć znajdująca się w domu nie będzie przenikać do warstwy termoizolacji. Warto przypomnieć, że według identycznych zasad dekarze wykonują izolację dachów.

Budowanie z ceramiki

Budowanie z ceramiki ma ponad 1500-letnią tradycję. Oznacza to, że ceramika jako materiał budowlany jest najbardziej trwały i odporny na procesy korozji. Z reguły cegły elewacyjne są stosowane jako zewnętrzna warstwa w technologii muru trójwarstwowego. Zapewniają doskonałą ochronę warstw izolacyjnych oraz trwałość ścian konstrukcyjnych, a więc to, czego spodziewają się inwestorzy po przeznaczeniu znacznych środków na budowę domu.Technologia ściany trójwarstwowej gwarantuje również przyjazny mikroklimat we wnętrzach domów. Ten rodzaj konstrukcji od kilkudziesięciu lat należy w wielu krajach Europy do ważniejszych rozwiązań ścian zewnętrznych. Obiekty z fasadą z cegieł elewacyjnych wyróżniają się dobrymi właściwościami cieplnymi (współczynnik przenikania ciepła <0,5 W/mK), dużą odpornością ogniową i doskonałą izolacją akustyczną(40-50dB).Ściana trójwarstwowa składa się z trzech warstw, które pełnią różne funkcje. Patrząc od wewnątrz, pierwszą z nich jest ściana konstrukcyjna, budowana np. z pustaków Porotherm. Jej zadaniem jest przenoszenie obciążeń z wyższych partii budynku. Wszystkie inne zadania stawiane przed zewnętrzną ścianą domu spełniają pozostałe warstwy.Po separacji tych funkcji, elementy konstrukcyjne warstwy nośnej można dobrać kierując się wyłącznie aspektem wytrzymałościowym(określonym przez projektanta) oraz ekonomicznym.Drugim elementem ściany trójwarstwowej jest warstwa izolacji termicznej. Może ona być znacznie grubsza niż w przypadku ściany dwuwarstwowej. Najczęściej stosuje się tu twarda wełnę mineralną. Rodzaj izolacji musi być dobrany przez projektanta.Ostatnia warstwa  przegrody trójwarstwowej to ściana osłonowa. Najlepiej gdy jest oddzielona od izolacji szczeliną wentylacyjną. Może być wykonana na przykład z cegły klinkierowej. Wtedy stanowi ochronę izolacji termicznej przed uszkodzeniami mechanicznymi, dodatkową( bardzo skuteczną) warstwę izolacji akustycznej, a także właściwą elewację budynku, decydującą o jego unikalnym wyglądzie architektonicznym.Dzięki wykorzystaniu ściany trójwarstwowej możliwe jest pełne wykorzystanie parametrów fizycznych użytych materiałów budowlanych. Chodzi tu przede wszystkim o akumulację cieplnej warstwy wewnętrznej (nośnej), która w znakomity sposób stabilizuje mikroklimat wewnątrz budynku.Niezwykle ważnym elementem ściany trójwarstwowej jest szczelina powietrza o zapewnionej odpowiedniej cyrkulacji powietrza. Parametry samej szczeliny określić  powinien projektant, podobnie jak sposób kotwienia elewacji do ściany nośnej, rodzaj i ilość kotew. Dostępne są różne rodzaje systemów mocowania elewacji. Jego dobór zależy głównie od technologii, w której wznoszone są ściany nośne. Niezależnie jednak od zastosowanych kotew, należy pamiętać o stosowaniu krążków dociskowych. Poza oczywistą funkcją stabilizowania warstwy izolacyjnej krążki umożliwiają zachowanie stałej szerokości szczeliny powietrznej, oraz odprowadzenie skroplin pary wodnej poza warstwą izolacyjną.Istotne jest zastosowanie puszek wentylacyjnych w pierwszej(najniższej) warstwie cegieł. S a to elementy montowane zamiast spoiny pionowej, zapewniające dostęp powietrza do szczeliny wentylacyjnej, a jednocześnie chroniące ją przed dostępem gryzoni i większych owadów. Zadaniem puszki jest również odprowadzenie ze szczeliny ewentualnej wilgoci. Dla zapewnienia optymalnej pracy szczeliny wentylacyjnej podobne rozwiązania należy stosować pod i nad oknami oraz w ostatniej warstwie cegieł- jeśli szczelina jest zamknięta na górze. Wynikiem zastosowania niżej zaprezentowanego rozwiązania jest stworzenie domu cieplnego, bezpiecznego i trwałego, a wygląd elewacji z cegieł na długie lata pozostanie efektowny. Znaczący jest również fakt, że wykończenie budynku cegłą elewacyjną to zaledwie 3% kosztów budowy domu, a te dodatkowe nakłady zwracają się już po ok. 10 latach eksploatacji w porównaniu z elewacją tynkową, którą można, myć i uzupełniać.

Ściana licowa

Ściana licowa może występować jako zewnętrzna warstwa w układach:
• Ściana nośna + cegła elewacyjna
• Ściana nośna + szczelina wentylacyjna + cegła elewacyjna
• Ściana nośna + materiał termoizolacyjny + cegła elewacyjna
• Ściana nośna + materiał termoizolacyjny + szczelina wentylacyjna+ cegła elewacyjna

W każdym przypadku  warstwa  licowa jest na całej płaszczyźnie oddzielona od ściany nośnej. Ściana licowa w budynkach wysokości do 12,0 m może być zaprojektowana jako samonośna na obciążenia pionowe. Obciążenia poziome są przenoszone na wewnętrzna ścianę nośną za pomocą odpowiednich kotew i łączników. W wyższych budynkach ścianka licowa jest podpierana co 1-3 kondygnacje. W  miejscach tych wykonuje się dylatacje poziome.

Kotwy

Kotwy łączące dwie warstwy ściany muszą być wykonane z materiału odpornego na korozję i niskie oraz wysokie temperatury: ze stali ocynkowanej, a najlepiej ze stali nierdzewnej. Rozstaw kotew zależy od szerokości szczeliny i grubości ścianki zewnętrznej. Według polskich wymagań przekrój kotew powinien wynosić , co  najmniej 0,6cm2 /1m2  ściany a ilość  min. 5 kotew/1m2 muru, przy maksymalnym rozstawie 75,0 cm w poziomie i 50,0 cm w pionie. W narożnikach, przy otworach i krawędziach muru należy dać  dodatkowe kotwy w ilości 0,4cm2/1,0m . Kotwy powinny być wykonane z drutu 6 mm lub płaskownika. Minimalna długość  zakotwienia w ścianie wewnętrznej i zewnętrznej wynosi 50mm. W murach ze szczeliną  powietrzną kotwy powinny być zaopatrzone w kapinos usytuowany w wentylowanej pustce powietrznej. Zadaniem kapinosa  jest  niedopuszczenie do przepływu wody po kotwie ze ścianki elewacyjnej do warstwy izolacyjnej i jej zawilgocenia.

Szczelina wentylacyjna

Szczelina wentylacyjna powinna być na dole zabezpieczona  warstwą izolacji przeciwwilgociowej  oraz powinna mieć u dołu otwory wlotu powietrza i odprowadzenia wilgoci, a  u góry otwory wylotu powietrza w celu połączenia z atmosferą i umożliwienia cyrkulacji powietrza.Szerokość szczeliny wentylacyjnej:•Min. 3,0 cm w ścianie bez materiału termoizolacyjnego•Min. 4,0 cm (zalecane 5,0 cm) w ścianach z materiałem termoizolacyjnym.Minimalna łączna powierzchnia otworu wlotowego i wylotowego dla pasa muru szerokości 1,0 m i wysokości jednej kondygnacji wynosi 10,0 cm2. Otwór wlotowy można uzyskać np. przez niezapełnianie spoiny pionowej miedzy dwoma cegłami.

Ściany licowe

Ściany licowe z cegły elewacyjnej należy murować przy użyciu  odpowiedniej zaprawy, która nie może posiadać  zbyt plastycznej konsystencji :
• Stosować  zaprawy na bazie cementu, bez dodatku wapna
• Można stosować gotowe zaprawy , tzw. „dwa w jednym”, które pełnią jednocześnie rolę fugi
• Do fugowania można stosować specjalne, gotowe zaprawy, barwione w masie.

Nadmierna ilość wody zarobowej znajdującej się w zaprawie jest wchłaniana przez cegły i odparowywana przez ich lica. Razem z nią wchłaniane są również rozpuszczalne w wodzie sole i minerały (np. z dodatków chemicznych do zapraw), które przenikają na powierzchnie licowe cegieł, gdzie krystalizują się i mogą uwidaczniać  się w postaci  wykwitów. Przy sporządzaniu zapraw do murowania i spoinowania zwykle nie wolno stosować  żadnych dodatkowych środków  chemicznych, gdyż mogą one prowadzić do powstawania  wykwitów na elewacji.

Spoinowanie

Spoinowanie można wykonywać równocześnie  z murowaniem( przy użyciu zapraw uniwersalnych) lub po tygodniu od zakończenia murowania specjalnymi zaprawami do fugowania (większa paleta kolorów).Po zakończeniu murowania partii elewacji i rozpoczęciu procesu wiązania zaprawy należy przystąpić do usuwania nadmiaru zaprawy murarskiej ze spoin do głębokości ok. 15-20 mm.  Wyskrobywanie następuje przez dwukrotne podcięcia spoin(z góry i z dołu) spoinówką.  Po usunięciu nadmiaru zaprawy ze spoin z całej elewacji należy je oczyścić miękką szczotką, dla uzyskania właściwej przyczepności wykonanej w drugim etapie spoiny do istniejącej zaprawy murarskiej. Spoinowanie elewacji wykonuje się po wymurowaniu całej elewacji oraz minimum 3-5 dni po wyskrobaniu zaprawy murarskiej ze spoin. Spoinowanie specjalną zaprawą wykonuje się  zawsze „od góry do dołu” elewacji zaczynając od spoin poziomych, a kończąc na pionowych. Po wykonaniu spoinowania całej elewacji należy miękką szczotką oczyścić ją z wszystkich luźnych cząstek zaprawy i delikatnie zrosić wodą. Po stwardnieniu spoin  całą elewację trzeba dokładnie wyczyścić z drobnych zabrudzeń średnio twardą szczotką na mokro wodą, a w przypadku większych zabrudzeń słabymi roztworami kwasów. Czyszczenie odbywa się zawsze od góry do dołu. Na samym końcu należy całą elewację obficie  zalać  wodą.

Właściwe murowanie

Murowanie należy rozpocząć od murowania „na sucho” pierwszej warstwy cegieł dla właściwego rozmieszczenia spoin pionowych. Spoiny powinny mieć grubość ok. 10 mm. Pierwsza spoina pozioma po rozmierzeniu elewacji jest spoiną wyrównującą i może mieć  nawet kilka centymetrów  grubości. Murowanie odbywa się  zawsze pełnymi warstwami wg „średniej wysokości warstw”. Dla murów  z pustką powietrzną  o grubości min. 4 cm  należy w warstwie elewacyjnej skonstruować wlot i wylot powietrza pozostawiając pustą  spoinę pionową max co 4 cegły, ewentualnie można zastosować tzw. Puszki wentylacyjne. Kotwy łączące ścianę  wielowarstwową powinny być  wykonane ze stali nierdzewnej. Układając kolejne warstwy muru dokładnie  do poziomu sznurka murarskiego rozpiętego  na pionowych łatach i wyznaczającego „średnią wysokość warstwy”(średnia wysokość cegły+spoina) unikamy wielokrotnego kontrolowania  poziomu warstw.Nie wolno murować  warstwy elewacyjnej z cegieł elewacyjnych  w czasie mrozu oraz  w czasie opadów deszczu. W czasie przerw (szczególnie po skończonym dniu pracy) wykonana częściowo izolacja, jak również izolacja termiczna wymagają zapewnienia skutecznej ochrony przed opadami atmosferycznymi, np. przez osłonięcie folią. Świeżo wykonana elewacja z cegieł lub płytek powinna być zabezpieczona przed zawilgoceniem przez okres 14 dni, w sposób umożliwiający swobodny przepływ powietrza.Ważną zasadą murowania  z cegieł jest mieszanie cegieł z różnych palet w celu uzyskania estetycznego i naturalnego efektu melanżu. Należy też uwzględnić  wielkość zapotrzebowania na cegły przy składaniu zamówienia, tak by zakupić cegły najlepiej z jednej partii produkcyjnej(najlepiej z 3-4% zapasem).

Czyszczenie i impregnowanie

Czyszczenie należy przeprowadzić przy użyciu miękkiej szczotki i wody po całkowitym utwardzeniu zaprawy użytej do fugowania. IMPREGNOWANIE (zalecane, ale nie niezbędne) zabezpiecza przed czynnikami biologicznymi, atmosferycznymi oraz zapobiega zawilgoceniu. Do impregnacji należy stosować specjalnie do tego przeznaczone preparaty. Przy budowie elewacji z cegły klinkierowej, musimy wystrzegać się pewnych podstawowych błędów w technice murarskiej.Do głównych błędów wznoszenia elewacji wywołanych czynnikiem ludzkim jest niewłaściwe składowanie materiałów na budowie, korygowanie położenia ułożonych cegieł klinkierowych na zaprawie, zbyt wczesne fugowanie spoin oraz nie zabezpieczanie muru w trakcie prac przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi.Z technicznego punktu widzenia sztuki murowania cegieł klinkierowych, najczęstsze błędy wynikają z użycia zapraw o złych parametrach. Przede wszystkim nie możemy stosować cementów z dodatkami i poprawiać urabialności zaprawy cementowej plastyfikatorami (domieszkami). Większość domieszek jest środkami napowietrzającymi, osłabiającymi przyczepność zaprawy do podłoża. Stosując domieszki wytwarzamy w zaprawie strukturę betonu, przez co staje się ona mniej przepuszczalna niż cegła. Zaprawa taka ma również tendencję do pękania. Efektem jest utrata szczelności spoiny, przez co woda deszczowa łatwo dostaje się do wnętrza muru. Tak więc, zastępowanie wapna domieszkami napowietrzającymi skutkuje przyśpieszeniem degradacji muru. Bardzo ważne przy murowaniu z cegły klinkierowej jest także, aby nie używać zapraw o ciekłej konsystencji.Elewacja z cegły klinkierowej może nam służyć przez wiele lat, cieszyć nas i zawsze dobrze wyglądać, wystarczy o nią odrobinę zadbać, ale przede wszystkim starannie wykonać. Najważniejsze, to by spoina była zlicowana z murem, chodź nie wyklucza to jej wklęsłego kształtu. Ważne też, aby naprawiać każde uszkodzenia spoin, gdyż mogą prowadzić do przeciekania wody przez ceglaną elewację. Bardzo ważne są tez wszelkie zabiegi pielęgnacyjne elewacji klinkierowej.Po procesie fugowania musimy pamiętać, iż resztki spoin powinniśmy zmyć do 1,5 do 2 godzin po zafugowaniu. Wykwity solne, zabrudzenia cementowe i wapienne możemy usuwać nawet po dłuższym czasie, gdyż środki przeznaczone do tego celu są znacznie silniejsze. Koncentratem na bazie kwasów rozcieńczonym wodą, usuwamy wykwity solne – wiąże się on dobrze z chlorkiem zawartym w soli. Zabrudzenia usuwamy, gdy cegły są suche. Przed czyszczeniem oraz po nim elewację musimy obficie zrosić wodą. Najprostsze zanieczyszczenia jak osiadły kurz i brud czyścimy wodą lub parą pod ciśnieniem. Używamy zwykłej wody z węża ogrodowego i gąbki, jednakże musimy uważać, aby przesadnie nie namoczyć elewacji.Gdy posiadamy elewację z cegły o nasiąkliwości powyżej 6% powinniśmy nasączyć ją impregnatem – zwłaszcza takie miejsca jak cokoły i parapety. Ważne, abyśmy używali impregnatów nie zapychających mikroporów, czyli takich które umożliwiają oddychanie cegieł, dzięki czemu mur będzie oddawał wilgoć na zewnątrz. Dodatkową zaletą impregnatu jest to, iż wydobywa barwę i fakturę cegieł a także lekko je przyciemnia. W przypadku, gdy posiadamy mur o nasiąkliwości poniżej 6%, używamy preparatów ochronnych, które zabezpieczają zewnętrzną warstwę cegieł przez zabrudzeniami i zaplamieniem. Preparaty takie potrafią zabezpieczyć powierzchnie elewacji na 5 do 7 lat. Kiedy przydarzy się nam już zarażenie cegieł korozją biologiczną, powinniśmy opryskać je specjalnym środkami rozcieńczonymi wodą. Niektóre z tych preparatów powinny być użyte nawet trzykrotnie.Czasami może się zdarzyć, że pomimo zachowania wszelkich prawideł i środków ostrożności na naszej nowej klinkierowej elewacji mimo wszystko pojawią się solne wykwity. Jeżeli okaże się, że możemy usunąć je bez specjalnego wysiłku, całość muru należy po prostu oczyścić suchą szmatką. Jeżeli zaś usunięcie wykwitów będzie wymagało użycia wody, ścianę zmuszeni będziemy porządnie zlać wodą i wyszorować szczotką o niezbyt dużej twardości. Taki zabieg oczyszczający musimy powtarzać co dwa – trzy dni do chwili, gdy niepożądane wykwity znikną na dobre. Znakomitą metodą na pozbycie się wykwitów są także spreparowane specjalnie w tym celu środki chemiczne, oferowane przez liczących się na rynku producentów chemii budowlanej. Chcąc zapobiec pojawianiu się nowych nalotów, powierzchnię elewacji warto zaimpregnować specjalnym preparatem. Jeżeli wszystkie te zabiegi nie przyniosą oczekiwanego efektu, sprawę warto skonsultować z działem technicznym firmy, w której zakupiliśmy zaprawy zastosowane podczas budowy i na tej podstawie indywidualnie dobrać odpowiednie środki zaradcze.